به گزارش روابط عمومی فدراسیون جودو و کوراش، استاد رضا مدنی سومین قسمت مقاله تمرینات افزایش قدرت در سنین کودکی را ارائه دادند که در ذیل مشاهده می کنید:

فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی ویژه کودکان

متاسفانه در مقایسه با گذشته کودکان امروزی غذاهای پرچربی، سدیم و قند بیشتری می خورند و چه بسا چاق ترند به علاوه فعالیت بدنی آنها نیز نسبت به گذشته کمتر شده است.

تغییر این روند مستلزم یک کار تیمی مرکب از سیاستمداران ، متخصصان امور بهداشت، والدین ، معلمان و مربیان ورزشی باشگاههاست تا به آنها کمک شود مهارت های بهداشتی خود را اصلاح کنند به طوری که آنها بتوانند با نیازمندی های قرن جدید سازگاری پیدا کنند.

در این میان مربیان ورزشی می توانند نقش کیدی ایفا کنند، بدین معنا که برنامه های تمرینات باشگاهی را به گونه ای تنظیم کنند که امکان رسیدن به هدف مذکور میسر شود.

زمانی که کودکان به 10 سالگی می رسند، علایق و سرگرمی دیگری را کشف می کنند و همچنین این امر باعث می شود که آنها تاحدودی از انجام فعالیتهای بدنی فاصله بگیرند، به علاوه برای اینکه به آنها برچسب کودک زده نشود از بازیهای کودکانه و شیرین خود نیز دست می کشند.

از سوی دیگر اغلب اوقات والدین و آموزگاران این پیام را القا می کنند که فعالیت بدنی باید هدف داشته باشد؛ مثل پیوستن به یک تیم برای شرکت در مسابقات یا شرکت در کلاسهای جودو برای به دست آوردن کمربند.

کودکانی که زیاد ورزشکار نیستند و یا کمتر علاقه نشان می دهند اگر به رقابتها راه نیابند و حمایت نشوند غیرفعال می شوند، از این رو ما مربیان نباید با کودکان 10 ساله مثل مدل های کوچک ورزشکار بزرگسال رفتار کنیم آنها نیازمندند که آزادانه فعالیت کنند و بنا به میل خود به فعالیت های بدنی بپردازند.

به همکاران عزیزم توصیه می کنم از اعمال انضباط سخت و طاقت فرسای کلاس های جودو بزرگسالان با نونهالان خودداری نمایند. شاید بعد از مدرسه کلاسهای جودو اولین محیط اجتماعی باشد که نوجوان به آن وارد می شود وی نبایستی تضادی بین رفتار محبت آمیز والدین در منزل و برخورد مربی در باشگاه با خود احساس نمایند ، شاید لازم باشد او را به نام کوچک صدا کنیم و در ایجاد ارتباط و جلب اعتماد وی تا جایی پیش برویم که دنباله رو رفتار پدر و مادر در منزل باشیم و به این باور برسیم که وظیفه ما قبل از آموزش جودو به هنرآموز، جذب عاطفی او می باشد.

آزمون آمادگی جسمانی ویژه کودکان

منظور از آزمون آمادگی جسمانی صرفا افزایش تعداد حرکات دراز نشست یا هرچیز دیگری که کودکان در یک زمان معین انجام می دهند نبوده، بلکه تعداد و یا زمان و یا مسافت ها ارقامی هستند که ما را در تدوین برنامه آمادگی جسمانی برای کودکان کمک و یاری می کنند .

در اینجا ضمن تعریف خلاصه ای در مورد هریک از اجزای آمادگی جسمانی وابسته به بهداشت آزمون هایی که آنها را می سنجند معرفی خواهد شد.

آمادگی قلبی، عروقی به توانایی قلب، رگ های خونی، خون و سیستم تنفسی گفته می شود که سوخت ویژه اکسیژن را برای عضلات تامین می کند و گروههای عضلانی بزرگ را توانمند می سازد تا با استفاده از سوخت ورزش و فعالیتهای جسمانی را به طور پیوسته برای یک دوره زمانی زیاد انجام دهند.

دو آزمون اصلی که آمادگی قلبی و عروقی را می سنجند عبارتند از:

1-   یک مایل (1600 متر) دویدن یا راه رفتن

جودوکاران نوجوان یک مایل با حداکثر سرعت ممکن می دوند؛ اگر هنرجویی نمی تواند کل راه را بدود می تواند راه برود ، این تست برای هنرجویان 7 الی 10 ساله انجام می شود.

زمان طی شده توسط زمان سنج ، اندازه گیری و زمان به دست آمده جهت افزایش توان هوازی نوجوان در طراحی تمرین به کار گرفته خواهد شد.

2-   دو استقامت قلبی، عروقی هوازی پیشرونده

چند دانش آموز به صورت جلو و عقب بین دو خط می دوند که به فاصله 20 متر از یکدیگر در یک فضای مخصوص ترسیم شده است، مشخصه این آزمون این است که سرعت دویدن در هردقیقه بیشتر می شود.

دانش آموز می کوشد قبل از اینکه صدای بوق را بشنود (که در یک نوار کاست برنامه ریزی شده ضبط شده است) خود را به خط مقابل برساند.

دانش آموز و هنرجویی که کندتر هستند مجازند شتاب خود را تا قبل از شنیدن صدای دو بوق جبران کنند در غیر این صورت آنها را متوقف سازید.

در پایان کار هنرجویان را راهنمایی کنید تا راه بروند و خود را سرد کنند امتیاز هنرجویان عبارت است از کل تعداد دفعاتی که بوق به صدا در می آید.